Zo kort geleden lijkt het nog dat ik geen ziekte kende en nu is er opeens een diagnose met verstrekkende gevolgen; een opname in het verpleeghuis. Als familie gaan we een fase in die niemand van ons wilde en toch zit er niets anders op dan ‘er maar het beste van te maken’.
Ik ga letterlijk en figuurlijk een drempel over; de verpleeghuiswereld binnen. Het gebouw, de gesloten deuren, de specifieke lucht, de schilderijen in de gang aan de muur. Ik zie andere families buiten en binnen aan tafeltjes rondom hun geliefde zitten. Het zal niet lang duren of het is voor mij vertrouwd, dan herken ik enkele bewoners en zijn de bezoekjes een onderdeel van mijn leven.
De verzorgsters zijn aardig. Gelukkig, dat maakt het makkelijker om los te laten. De verzorgster noemt haar ‘lieverd’, het stelt me op mijn gemak. Tegelijkertijd voel ik me wrevelig en verdrietig. Het maakt zo helder dat deze wereld anders is; een vreemde noem je bij de eerste kennismaking geen lieverd! Hier zit immers iemand met een levensgeschiedenis; een heel eigen persoonlijkheid die zelf regie wil houden. Het ene moment kan dit en het andere moment is ‘ouderlijke’ zorgzaamheid nodig.

’s Avonds op de terugweg in de auto komen de tranen. Het is zo intens verdrietig om iemand te zien die uit zijn vertrouwde omgeving is gehaald. De ontreddering, de boosheid en het verdriet op de momenten dat het besef er bij de ander duidelijk is. Ook al weet ik dat het beter is en het verpleeghuis de noodzakelijke veiligheid en bescherming biedt.
“Als het echt niet gaat, dan komt ze maar bij ons!”, zeg ik tussen de snikken door. Ik kan als zelfstandige immers mijn eigen agenda bepalen. De radertjes in mijn hoofd werken op topsnelheid. Wil ik dit? Kan ik dat? Ja en nee, ik zou het willen en tegelijkertijd besef ik dat dit zou betekenen dat ik niet meer kan werken. Zelfs met alle hulp thuis, zal de belasting te groot zijn. Mijn werk is belangrijk voor mij en ook nodig als bron van inkomsten. Ik kan me ontwikkelen en krijg er energie van. Aan de andere kant is er de behoefte om dichtbij te zijn, zorg te bieden en mijn genegenheid te uiten. Ik wil samen met de anderen ervoor zorgen dat deze laatste levensfase zo liefdevol mogelijk verloopt. Het is goed om te voelen dat al deze gevoelens en wensen er zijn. Het maakt helder wat ik wil en wat ik te accepteren heb. Samen met mijn partner bespreek ik welk ritme van bezoeken bij ons leven past en bij onze wensen voor onszelf en voor haar. Het is een uitdaging om de komende tijd hier een nieuwe balans in te vinden.
Mijn familie en ik zijn een drempel over. De fysieke zorg laten we aan de professionals en de meesten van ons komen weer meer op bezoek. De zorg om het welzijn blijft.

Deze blog is tegelijkertijd geplaatst in de community van Wijmantelzorgers (www.wijmantelzorgers.nl)